Parki miejskie

Miejskie parki różnią się od ogrodów i funkcją, i przeznaczeniem. To przede wszystkim publiczna, miejska zielona przestrzeń zorganizowana, która pełni funkcje wypoczynkowe i rekreacyjne, a także sportowe, kulturalne i inne. Wyznaczone są tam ścieżki i trasy spacerowe, rowerowe, do biegania czy jazdy na rolkach, zazwyczaj brukowane lub asfaltowe. W parkach znajdują się liczne obiekty małej architektury, a także place zabaw, pomniki, szalety, altany, amfiteatry…

Parki miejskie stanowią namiastkę lasu. Typowe dla parków są właśnie drzewa, choć rzadko kiedy spotyka się gęste poszycie, raczej pojedyncze stanowiska krzewów czy zarośli, wśród których żyją małe ssaki – wiewiórki, nornice, myszy – i ptaki. Częstym elementem wielu parków miejskich są oczka wodne, sztuczne kaskady, fontanny, przy których pojawiają się kaczki i łabędzie.

Historia powstawania parków miejskich sięga połowy XVII wieku – wtedy to w niemieckich i francuskich miastach zaczęto tworzyć ogólnodostępne promenady. Zwłaszcza po Wielkiej Rewolucji Francuskiej zaczęto również udostępniać prywatne ogrody na użytek publiczny – własność Kościoła czy arystokracji stała się miejscem spacerów zwykłych ludzi z klasy średniej. Najstarszy park miejski w Polsce znajduje się w Kaliszu, utworzony w 1798 roku, a największy – Park Śląski w Chorzowie, który liczy ponad 600 ha.

Współczesne parki publiczne to koncepcja pochodząca z Wielkiej Brytanii. Miały one być odpowiedzią potrzebę świeżego powietrza i kontaktu z naturą wobec rozrostu miast – pierwszy taki parki to Birkenhead Park w Liverpoolu, otwarty w 1847 roku. Parki tego typu miały propagowac kulturę, zdrowy tryb życia, sprzyjać poprawie higieny w miastach przez instalację toalet publicznych,